Het laatste taboe: de luie moeder

Door: Eva Munnik

De perfecte moeder, de aanmoddermoeder, de ploetermoeder; voor elk mama type is er tegenwoordig wel een naam. Maar ik ben geen van allen. Ik ben een luie moeder.

Dat is niet hip: een moderne vrouw hoort vol energie te zitten en ambitie te hebben. En altijd druk te zijn. Maar ik ben gewoon liever lui dan moe.

Eigenlijk ben ik te lui voor het moederschap. Want kinderen zijn niet lui en baby’s al helemaal niet. Niet die van mij tenminste. Sommige zuigelingen brengen de dag grotendeels slapend door. Mijn dochter niet. Die wilde continu vermaak. Ik heb maandenlang geen kopje thee gedronken. Zelfs poepen moest ik uren uitstellen.

En dat terwijl ik een geboren luiaard ben. Al voor ik moeder werd, werkte ik vier dagen om één dag per week helemaal niks te kunnen doen. In mijn pre-man en pre-kind bachelorette huis liet ik een groot hoekbad op mijn slaapkamer installeren tegenover de televisie. Na een werkdag ging ik in bad liggen zappen met sigaretten en wijn binnen handbereik. En ja: de afstandbediening is meerdere malen in het water gevallen. Gelukkig heb je van die universele bij de Mediamarkt.

Waar andere single vriendinnen continu de hort op waren, vond ik twee sociale activiteiten per week meer dan genoeg. Ik weet nog hoe ik in het weekend rond het middaguur mijn bed uit strompelde om bij de slager mijn favoriete kip kerrie salade te halen (zonder ananas!) en bij de kiosk een stapel tijdschriften. Als ik dan op de bank onder een dekentje lag te eten en lezen, was ik volmaakt gelukkig. Het was een geruststellende gedachte dat ik dit altijd nog zou kunnen doen, al kwamen die man en dat kind nooit. Maar die man kwam wel en dat kind wilde ik uiteindelijk ook. En toen kon ik het niet meer doen.

Het zit in de genen. Mijn ouders zijn aartslui, vooral mijn vader. Na een werkdag trok hij meteen zijn joggingbroek aan en ging blowen op de bank. Met Kerst mochten alle matrassen in de huiskamer en lagen we met z’n viertjes twee dagen lang kerstfilms te kijken. Nu mijn ouders beiden niet meer werken, kunnen ze schaamteloos aan hun luiheid toegeven. De hele dag zitten ze op de bank te roken en tv te kijken. De Tour de France, Australian Open, buitenlands voetbal en schaatsen. Zelfs darts en schoonspringen missen ze niet.

Sinds ik een kind heb, kom ik amper nog aan luieren toe. Dat vind ik het heftigste aan het ouderschap. Ik pak mijn momenten wel. Als ik bij voorbeeld vrij ben terwijl de peuter op het kinderdagverblijf is. Waar anderen de behoefte voelen zo’n dag nuttig te besteden met huishoudelijke werkzaamheden, kijk ik de I didn’t know I was pregnant marathon op TLC. Helaas zijn die dagen zeldzaam.

Maar weet je? Dat is eigenlijk wel oké. Want ik geniet nu honderd keer meer van luie momenten dan toen ze in overvloed beschikbaar waren. En ondertussen zie ik hoe mijn peuter zowaar een klein beetje in staat lijkt te zijn tot luieren. Na een ochtend kinderboerderij wil ze best even hangen op de bank. En na een speelsessie in het park, kijkt ze zo vijf afleveringen van Het Zandkasteel terwijl ik ernaast lig te niksen.

Het gaat de goede kant op. Misschien wordt ze wel een lui kind. Derde generatie lui. Heerlijk.